حقهٔ زر داشت مردی بی خبر

چون بمرد و زو بماند آن حقه زر

بعد سالی دید فرزندش به خواب

صورتش چون موش دو چشمش پر آب

پس در آن موضع که زر بنهاده بود

موشی اندر گرد آن می گشت زود

گفت فرزندش کزو کردم سوال

کز چه اینجا آمدی بر گوی حال

گفت زر بنهاده ام این جایگاه

من ندانم تا بدو کس یافت راه

گفت آخر صورت موشت چراست

گفت هر دل را که مهر زر نخاست

صورتش اینست و در من می نگر

پند گیر و زر بیفکن ای پسر